همایش مشرق تمدن،اولین همایش تخصصی غزنی شناسی،به مناسبت انتخاب شهر غزنی به عنوان پایتخت فرهنگ و تمدن جهان اسلام در سال2013
اولین همایش تخصصی غزنی شناسی تحت عنوان ((مشرق تمدن)) توسط خانه دانشجویان و فرهنگیان افغانستان(ثمر) در تاریخ 12/7/1392 در مجتمع فرهنگی هنری استاد فرشچیان(واقع در روبروی پل آذر،ابتدای خیابان توحید-اصفهان) برگزار گردید.
سومین نشست ادبی ویژه حلقه ماه کانون ادبی فرهنگی کلمه پنج شنبه ۲/۳/۱۳۹۲ازساعت۱۱تا۱ ظهر برگزار خواهدشد.
دراین میزگرد ویژه کتاب گرانسنگ و تازه چاپ شده «در اوستایی در صدف لهجه هزارگی» توسط پژوهشگران ارجمند آقایان فاضل کیانی قنبرعلی تابش و محسن سعیدی باحضور نویسنده کتاب آقای شوکت علی محمدی شاری در محل کانون نقدو بررسی خواهد شد. همچنین شاعران ارجمند تازه ترین سروده های خود را خواهند خواند.
همسفر با اَوِستا؛ از بلخ تا تهران
(گزارشی از کتاب درّ اوستایی در صدف لهجهی هزارگی)
نام کتاب: در اوستایی در صدف لهجهی هزارگی
نویسنده: شوکتعلی محمدی شاری
نوبت چاپ: نخست، 1392ش.؛
شمارگان: 2000 نسخه
طرح جلد: علیبابا اورنگ
ناشر: صبح امید.
(با حضور کارشناسان محترم داکتر عبدالمجید ناصری، شوکتعلی محمدی شاری و عبدالعلی کاظمی، با ابتکار تلویزیون نگاه)
مجری تلویزیون مجری نگاه:
به میزگرد علمی از تلویزیون نگاه خوش آمدید. سازمان علمی و فرهنگی کنفرانس اسلامی- آی سیسکو- در ششمین نشست خود در سال 2007م. «غزنی» را به عنوان پایتخت فرهنگی تمدن اسلامی برای سال 2013م. انتخاب کرد. شهر غزنی از جایگاه و پیشینه برجسته و درخشانی در حوزه تمدن اسلامی برخوردار است. در این برنامه بر نقش فرهنگی و پیشینهی غزنی باستان تا امروز خواهیم پرداخت. مهمانان امروز ما آقایان داکتر عبدالمجیدناصری، استاد دانشگاه، آقای شوکتعلی محمدی کارشناس تاریخ و ادبیات و آقای عبدالعلی کاظمی فعال فرهنگی هستند. در این برنامه خوش آمدید!
نشست آموزش و مشاوره برای خانوادهها و جوانان
این نشست از سوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، اداره اتباع و مهاجرین خارجی استان اصفهان، انجمن دانشجویان افغانستانی در اصفهان (هدا) و دفتر آیت الله العظمی محقق کابلی برگزار شد. با تشکر از انجمن دانشجویی هدا، گزارش را از سایت انجمن هدا نقل میکنم. با تشکر مزید از آقای ابراهیمی، صمدی و کاوه! و اینک متن گزارش:
ما اگر دلمان به حال تمدن و فرهنگ اسلامی می سوزد! واگر دلمان به حال چراغی روشن شده در دل مسلمانها می سوزد، فکری به حال پناهجویانی کنیم که کشتی کشتی در دریاها غرق میشوند و جوانانی که به کشورهای غیر اسلامی پناهنده میشوند، ممکن است نسل، نسل از این فرهنگ و دین سالام بیگانه شوند و شعله فرهنگ و تمدن اسلامی که ممکن است در نسلهای آینده به خاموشی گراید.
اگر کشورهای اسلامی دل شان به حال چراغ ایمان روشنگشته در دل پناهجویان فلسطینی وافغانستانی و…سوخه است، با صبوری بیشتر یاری کند تا این چراغ در دل نسلهای آینده زنده بماند و جوانان ما مجبور نباشند راه کشورهایی چون استرالیا و امریکا و … را در پیش بگیرند.
ما اگر دلمان به حال فرهنگ و تمدن فارسی میسوزد- که می سوزد و باید سوزد- و اگر ا ز پیشینه و شکوهمندی این فرهنگ آگاهی داشته باشم؛ واگر بدانیم که ام البلاد بلخ مرکز تولید و ترویج علم در جهان بوده؛ واگر بدانیم که هرات خواستگاه مکتبهای مهم عرفانی وتصوف وهنرهای متعالی انسانی واسلامی است؛ و اگر بدانیم که روزگاری غزنی عروس البلاد بوده است؛ وظیفه بیش از پیش احساس میکنیم که این ویرانه را آباد کنیم.
نه دیر آمدن جرم است و نه دیرینه بودن فضیلت! در دنیای انسانی وقتی تابع کشوری هستی و پا به پای هممیهنانت حماسه میآفرینی، کشته میدهی، آوارگی میکشی، از امتیازهای شهروندی هم بهرهمند خواهی شد.
۱۰. نظر شاهنامه پژوه ایرانی ابراهیم بهزاد: فردوسی افغان هم هست
۱۱. جوابیه مجتبی همرنگ به ابراهیم بهزاد: فردوسی فقط ایرانی بود
۱۲. جوابیه شوکت علی محمدی به مجتبی همرنگ: ایران تاریخی، جغرافیایی و فرهنگی
۱۵. محمد کاظم کاظمی: کجا از که بوده است
۱۶. متن مصاحبه تابش با رادیود فرانسه: میراث عصر غزنویان متعلق به کیست؟
واژهها سترون شدهاند!؟ یا انسانها از عاطفه و مهر و احساس تهی شدهاند؟!
واژههای قرآن سوزی! مسجد سوزی! انسان سوزی! چه گنگاند و نامفهوم! چه غریبانه در کام آتش جهل و تعصب میسوزد تکههایی از نفخه الهی! نسخه بیبدیل دست خدا؛ انسان! چه بیاحترام در لهیب آتش فتنه خرد ستیزی میسوزد قرآن و محراب!
نشست غزنه؛ میراث مشترک، با حواشی بسیاری همراه شد که خبرگزاری مهر آغزگر آن بود. با پوزش از آن که تصویرهای نشست دیر به دستمان رسید، -با تشکر از آقای محمدعلی حیدری- حواشی تصویری تقدیم میشود:
در پی غوغاسالاری خبرنگار خبرگزاری مهر، نشست «غزنه، میراث مشترک فرهنگی جهان اسلام»، در سایتها و مطبوعات ایران بازتاب وسیع و تحریف شده داشت که موضعگیریهایی بر این بنیاد کج فهمی و تعصب همراه داشت. این هیاهوی هیچمحور، برخی از حقیقتها را آشکار ساخت و زنگ خطر جدی مبنی بر ضرورت ریشهها و هویت تاریخی را به صدا در آورد. اگر پارسی زبانان نگاه فرهنگی به مفاخر فرهنگی نداشته باشند و جغرافیای فرهنگی را از جغرافیای سیاسی تفکیک نکنند، مفاخر فرهنگی، تاریخی و زبانی در کشمکشهای نابخردانه گم خواه شد. دو دیگر آن که در میان ما بیشتر متضرر خواهیم شد، چون ارادههای داخلی و فرامرزی بر آن تعلق گرفته شکوه تاریخی امالبلاد، دارالاولیا، عروسالبلاد، قبةالاسلام، ورجمکرد، ایرانویج، هرابرزئیتی، زابلستان و.... به فراموشی سپارند. آشنایی نوجوانان و جونان با فرّفرهنگ و تاریخ و احیای هویت تاریخ به خودآگاهی فرهنگ محورانه نیاز جدی دارد.
نوشته استاد محمدکاظم کاظم بر بسیاری از دغدغههی جدی انگشت گذاشته و فرهیختگی جغرافیای فرهنگی پارسی به مدد خواسته است. نوع نگرش عربها در مورد جغرافیای فرهنگی خیلی جالب و پند آموز است؛ عربها همهی کسانی که به زبان عربی سخن بگویند و بنویسند داخل این جغرافیا میدانند، بر این اساس، از نظر آنان سیبویه، کسایی مروزی، ابوعلی سینا و... را عرب میدانند، آیا ما نباید خاستگاه اصلی و گویندگان اصلی زبان پارسی را شریک میراث گذشته پارسی بدانیم؟ جواد خاوری پرسیده بود که اگر آنچه که در غزنه و بلخ و هرات تولید شده شریک هستید ما نباید شریک شاهنامه باشیم؟ هشتاد در صد محتوای شاهنامه از افتخاراتی سخن میگوید که در داخل خاک افغانستان کنونی رخ داده است، باید متعلق به ما باشد، آیا میشود گفت ما شاهنامه بخوانیم و بر شکوه پارین غزنه و بلخ و هرات و بامیان و سمنان اشک نریزم؟ کتاب حافظ و سعدی کتاب درسی مکتبخانهای ماست، حافظ و سعدی شیرازی آن چنان که در افغانستان جاذبه دارد و هر افغانستان بسیاری از غزلهای حافظ و سعدی را حفظ هستند در یاران چنین نیست! آیا نباید حافظ را متعلق انسان افغانستانی که با حافظ زیسته و پا به پای حافظ اشک ریخته دانست؟!
(متن سخنرانی آقای شوکتعلی محمدی در نشست غزنه میراث مشترک جهان اسلام)
غزنه، نماد مقطعی از تاریخ و فرهنگ کشورمان است. اگر غزنی به عنوان مرکز فرهنگی جهان اسلام
انتخاب شده است؛ اگر غزنی روزگارانی شکوه و جلال جهانی داشته است؛ و اگر غزنی منشأ و مصدر تولید علم و فرهنگ در یک مقطع درخشان تاریخی در سرزمین ما و در جهان اسلام بوده است؛ این نهال پربار و این درخت کهن ریشه در تاریخ و فرهنگ و تلاشهای خردمندانه بزرگمردانِ این سرزمین داشته است. من در مورد «جغرافیای تاریخی و فرهنگی غزنه در دوره ایران باستان» بحث میکنم. امیدوار هستم این بحث، دریچهی تازهای بر روی نوجوانان و جوانان سرزمین ما و پنجرهی نوینی بر دیدگان دو ملّت بگشاید و از یک روزنه واحد، به جهانِ فرهنگی غزنه بنگریم. غزنه میتواند نمادی از تاریخ و فرهنگ سرزمین کهن ایران باستان باشد. با این بحث میتوانیم به مؤلفههای هویت ملّی مان نگاه دوبارهای داشته باشیم؛ تا بتوانیم براساس آن وحدت ملّی دیرپا، بر اساس عدالت اجتماعی و فرهنگ محور را؛ شکوه ایران باستان را؛ شکوه تمدن بلخ باستان را؛ شکوه عروس البلاد غزنه را دو باره زنده کنیم.
شکلگیری شاهکارهای زبان فارسی در بستر تمدن غرنه حرف گزافی نیست
نشست «غزنه میراث مشترک جهان اسلام (ایران و افغانستان)» در بیست و پنجمین نمایشگاه بینالمللی کتاب تهران به همت «سرای اهل قلم» در روز جمعه 20/2/1391 با حضور کارشناسان و محققان افغانستانی آقایان قنبر علی تابش شاعر و منقتد ادبی، و اسدالله امیری رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی افغانستان در تهران و جناب مولوی کرخی و من (شوکتعلی محمدی) برگزار شد.
تند باد وزیده از جنوب نفرت و برخاسته از قاف جهالت و جنون، «طالبان» خشم و خشونت و خاک سوخته و تمامیت خواه؛ طومار حضور سبزشان را از دانشگاه (دانشگاه بلخ) و هستیگاه چنان در هم پیچید که ررد پایشان هم آسمانی شده است؛ دو دوست دانشجویم، از یاد رفتگان بایسته در یاد، «علیجمعه فکوری» و «رحمت الله قربانی!»
نگاه کوتاه بر کارتون بُـزِ چـینـی
(گرامیداشت یاد شهید حسین علی یوسفی و دیگر هنرمندان سازنده کارتون)
- بود، نبود بودیار بود/ قلوخ نبود شُدیار بود...
لهجهی هزارگی، که لهجهی حوزهی مرکزی ائیریَنِم وئیجه و هزار چشمه یعنی رود هیـــرمنـد است، بیشترین ویژگیهای واجی، آوایی، واژگانی، دستگاه حرف، دستگاه فعل و... زبان پارسی و اوستایی دارد. مهمتر از همه چند حرف در زبان اوستایی وجود داشته که در میانِ لهجههای زبان پارسیِ دری، تنها در لهجهی هزارهها موجود و رایج است، مانند حرفهای«تط» و «دط» که در اوستا بوده و در لهجهی هزارگی نیز موجود است. همچنین حرف «ث»، «ذ»، «خو» در این لهجه موجود است که در اوستایی نیز بوده است.
افغانستان امروز در تاریخ کهن به نام «هنیره»، «اییران وییجه» و «خراسان» یاد میشده است. این کشور در دو سدهی اخیر به نام افغانستان مشهور شده است. افغانستان وارث فرهنگ اصیل و تاریخ پر افتخار ایران کهن و خراسان است و بدون آن کالبد بدون روح خواهد بود. مردم شریف افغانستان علی رغم ارادههای سیاسی فرامرزی و استعماری، فرهنگ اصیل خود را حفظ کرده و در بسیاری از موارد خردمندانه آن را با مظاهر جدید دینی خود هماهنگ ساختهاند. قدیمی ترین فرهنگهای مردمی و ملی این سرزمین در قالب فرهنگ ملی و خرده فرهنگهای محلی محفوظ مانده است. افغانستان زادگاه ادیان تاریخی «مهر پرستی»، «میترایی»، «ودایی»، «زردشتی» و... بوده است که بسیاری از مظاهر فرهنگی ادیان گذشتهی مهرپرستی، ودایی، زردشتی، بودایی و... در فرهنگ رفتاری این مردم موجود است.
افغانستان زادگاه کهن ترین میراث مکتوب بشری است. «ریگ بید» یا ریگ ودا، در سرچشمهی رود سَرَسوَتی (به تعبیر ریگ بید) یا رود هَرَخوَتی (به تعبیر اوستا) یعنی در منطقهی «بهسود» افغانستان کنونی سروده شده است. این کتاب مهم ترین منبع زبان شناختی مردم شریف افغانستان است که بسیاری از مظاهر فرهنگی این آیین در میان مردم بومی و محلی یعنی «هزارههای» افغانستان موجود است. کتاب دینی زردشت، «اوستا» نیز در کنارهی «رود دایتی» که از «بند امیر بامیان» سرچشمه میگیرد سروده شده است. مردم بومی و محلی زادگاه این دو میراث فاخر زبان دری بیشترین ویژگیهای زبانی این دو کتاب را حفظ کردهاند. اصیل ترین لهجهی زبان پارسی در گفتار مردم محلی و زادگاه این دو کتاب موجود است. دانشمند ارجمند استاد نجیب مایل هروی به نکته در کیهان فرهنگی پرداخته است.
د ل خ و ن ی ن انار
سرودهی قنبرعلى تابش
طرح جلد: طیبه امینی
ویرایش و صفحه آرایی: محمد کاظم کاظمی
تیراژ: 3000 نسخه
انتشارات صبح امید- کابل.
تابش با غزل دورتر از چشم اقیانوس و دوختر هندو باورشد، با آدمی پرنده نیست مضمون پرداز شناخته شد و میشود در دل خونین انار، او را شاعر «هویت» گفت!
«طنین گامهای استوارش، ضرباهنگ آرامش کاروان بود. زوزه ی گرگ های کشمیری و سیبری از پیش طنین دهشت انداخته بود. وحشت و بود و دلهره بود و تاریکی! افق شب را مه گرفته بود، زمزمه های شورش و عصیان به گوش می رسید، گرگ ها اژده ها گشته بودند و آهن پوشیده بودند!
بسمه تعالی
یاایتهاالنفس المطئنه ارجعی الی ربک راضیة مرضیه.
چه آرام و شکیبا از کوچه باغ خاطر مردم گذر کرد! چه سبک بال پرکشید آن لنگر آرامش بحرانها! چه بزرگ بود آن جثه ی کوچک خاکی، بزرگ تر از فراخنای زمان و اوج تر از قله ی آسمان سای گرشستان! متانت بی مانندش، وقار باورهایش بود! سادگیش، نمایشنامه ی فخیم شخصیت و منش الهی و مردمی او بود! خانه ی گلینش باروی اعتماد مردم بود! گام های استوارش نماد راستی راهش بود و پایداری هدفمندش، پناه عزت و افتخار مردم بود!
با تسلیت رحلت عالم ربانی و مجاهد خستگی ناپذیر حضرت حجت الاسلام والمسلمین آقای روحانی، گفتنی است مردم قدر شناس جاغوری از خدمات ارزشمند این عالم بزرگ در کابل، تشییع باشکوهی انجام دادند و در جاغوری نیز از بازار غجور به سمت مرکز تشییع شد و مقامات اولسوالی استقبال رسمی انجام دادند و در بازار سنگماشه تشییع باشکوهی صورت گرفت و مردم شریف جاغوری با ده ها موتر پیکر ایشان را تا زادگاه شان المیتوی شریف بدرقه کردند و در المیتو تشییع شکوه مندانه ای برگزار شد و در کنار مسجد جامع رسول اکرم المیتو به خاک سپرده شد که در آینده نزدیک گزارش مفصل و تصویری ارائه خواهد شد. در این فرصت چکیده ی زندگی نامه حیات پر افتخار ایشان تقدیم می شود.
با تشکر از آقایان احسان الله روحانی و دکتر عبدالحکیم محمدی (کاظمی) به دلیل تهیه زندگی نامه.
چراغ روشنی که خاموش نشود هرگز!
(یادی از کوهمرد پایداری، بیداری و دینداری؛ حجت الاسلام و المسلمین استاد جانعلی روحانی «ره» )
بزرگ بود، بزرگتر از قلههای پایدار آسمان سای غرجستان. بزرگ بود، بزرگ کرامت نفس خود! هر روز که از عمر تحولات چهار دههی بحران میگذشت؛ این قله پایداری، اوجتر میشد. این مرد کوهزاد، پناه مردم خود بود. در درازای چهار دهه بحران، هیچگاه پشت مردمش را خالی نکرد. بدون قوه، توان و ضمانت اجرایی، وسیع بحران را مدیریت کرد. مهمترین ویژگی این مرد بحرانها انعطاف، عدم مطلق نگری، آینده نگری، مصلحت جویی همگانی، روح عبودیت و خداترسی او بود.
تاملی در جغرافیای تاریخی غور و غرجستان
«اود قل» و «کوه اود»/ «وود قل» و «کوه وود»«اود قل» و «کوه اود»، دو منطقه ای در جاغوری است. اولی در سمت جنوب شرق و دومی در تقریبا در ناوه اصلی و منطقه حصار خدایداد قرار دارد. در قله کوه اود، قلعه مستحکمی قرار دارد که تسخیر نا 1پذیر است و تا هنوز کمتر کسی توانسته بر قله آن برود. افسانه های زیادی از تسخیر ناپذیری این قلعه در زبان مردم محل جاری است که نیازمند ثبت است.
یکی از راه های درست و قابل اعتماد شناخت واژه های هزارگی و به تبع آن هویت مردم هزاره، رجوع به فرهنگ گفتاری و زبانی خود هزاره ها است. برخی از نویسندگان ما با پیش فرض ترک پنداری هزاره ها، واژه هایی را که نتوانند در منابع دم دست و خزانه ی ذهنی شان پیدا کنند فورا، حکم می دهند که این واژه ترکی است. دو واژ ای که هم زمان در زبان هزاره ها و ترک ها و مغول ها وجود دارد؛ باید از راه های علمی تعیین اصالت کرد. باید منابع قدیمی هر دو زبان را دید که کدام در منابع قدیمی تر آمده است. متاسفانه، برخی بدون مراجعه به فرهنگ شفاهی و گفتاری و یا منابع قابل اعتماد علمی اصالت واژه ها تعیین می کنند.
هزاره ها، وارث اصلی زبان ودایی و اوستایی اند و اصیل ترین لهجه زبان پارسی دری، متعلق به هزاره ها است. به دلیل آن که هزاره ها گوینده اصلی این زبان اند، دارای دو زبان گفتاری و نوشتاری اند. به این معنا که بخشی از واژگان زبان هزاره ها وارد زبان نوشتاری شده و به فرهنگ مکتوب تبدیل شده و به دیگران - که این زبان را از راه متن های مقدس ودا و اوستا یاد گرفته اند- منتقل شده است. بخش مهمی از زبان هزاره ها وارد زبان نوشتاری نشده و تنها در سینه های مردم هزاره ذخیره شده است. زبان پدیده ی پویا و تحول پذیر است. چه بسا با پیشرفت زمانه، برخی از واژه ها از رونق بیافتد. برخی از واژه در نام مناطق محفوظ مانده که نشانگر هویت تاریخی و فرهنگی ما است.
یکی از این گونه واژه ها، «اود قل» و «کوه اود» است. جناب حاج کاظم یزدانی، این واژه را به گونه «اوت قل» نوشته و آن را ترکی دانسته است. مدرک و استدلالی هم نیاورده که چگونه تعیین اصالت کرده است؟
سو استفاده نوای آشنا از غره افغانستان در جشن جهانی نوروز
(مصاحبه با محترم عبدالکریم افضلی؛ یکی از مدیران غرفه افغانستان در جشن جهانی نوروز)
جاغوری یک: جناب آقای افضلی خود را معرفی کنید؟
افضلی: عبدالکریم افضلی هستم، اوایل نوجوانی به جمهوری اسلامی ایران مهاجرشدم و با زحمات فروان و به طور شبانه در رشته تجربی دیپلم گرفتم و دوره کوتاه مدت و یا کار دانی پزشکی را شرکت کرده ام!
جاغوری یک: شما یکی از مدیران غرفه افغانستان در جشن جهانی نوروز بودید؛ از فعالیت فرهنگی غرفه افغانستان بگویید؟
مذهب، بخشی از هویت انسان است. این قلم در این فرصت تعامل هزاره را با مذهب منتخب شان در فرایند تاریخ بررسی کرده است. در نوشته های آینده بخش ها و مولفه های دیگری از هویت هزاره ها را خواهد کاوید. اين نوشته در صدد است به پرسشهاي زير به اختصار پاسخ دهد؛ «هزاره» کيست؟ «تشيع» چيست؟ چرا هرازه ها تشيع را پذيرفتند؟ تعامل هزاره ها و تشیع چگونه بوده و خدمات متقابل هزاره و تشيع کدامند؟
الف. هزاره
جغرافياي تاریخی و تبار هزاره
هزاره ها مردم بومي « هنيره »، « اَئيران وئيجه »، « زابلستان »، «غرجستان »، « غور » و يا « غورستان » اند که امروزه بخش کوچک آن به نام « هزاره جات » و هزارستان ياد مي شود. در هزاره جات کنوني آثار تاريخي دوره هاي پيشدادي، کياني، ورازگانی، شاري و غوري فراوان وجود دارد که نشانگر زيست محيط بوميان هزارگي اين سرزمين است.
گفت و گویی با حمید رسولی؛ قهرمان ورزشی کشور
حمید رسولی از جوانان هنرمند و فعال کشور است که در سطح کشوری در رشته ورزشی خود خوش درخشیده است. در عالم مهاجرت و خستگی کار و دوری خانواده؛ با ادامه فعالیت ورزشی، الگوی خوبی برای نوجوانان می تواند باشد که همیشه فعال باشند و در پی هنر! رسولی از افتخارات ما است که توانسته با همت و تلاش؛ پرچم قهرمانی و سربلندی مردم و کشورش را به به اهتزاز در آورد!
هویت ما همین زبان است؛
گفتگوی سایت همزبانی (فرهنگستان زبان پارسی) با شوکت علی محمدی:
شوکت علی محمدی در سال ۴۸ در افغانستان به دنیا آمد. دارای مدرک کارشناسی ارشد برنامه ریزی آموزشی و درسی و کارشناسی ارشد در رشته فقه و معارف اسلامی – با گرایش علوم قرآن و حدیث- است که عنوان پایان نامه وی «پرتو نبی(قرآن) در شعر دری» است. هشت سال سردبیر فصلنامه بلاغ بوده و اکنون دبیر بخش فرهنگ و ادب این فصلنامه است. از وی بیش از شصت مقاله منتشر شده است که «شعر آوارگی و پایداری» و «وحیانیّت الفاظ قرآن» از جمله آن ها می باشند. آنچه در ادامه می خوانید گفتگوی همزبانی با ایشان است.
گروه گزارش: دوازدهمين نشست علمي انجمن علمي-پژوهشي اخلاق و تربيت، با موضوع پرخاشگري، عوامل و پي آمدها و راهكارها، با تأكيد بر دورهی كودكي و نوجواني، در سالن شهيد مطهري مجتمع آموزش عالی برگزار شد.
فرصت مغتنم آشنایی
شاید این نوشته برای همه مفید نباشد؛ ملامتم نکنید؛ اگر نمی نوشتم گویا چیزی را گم کرده باشم و سرگردان! نپسندید که سرگردان بمانم! وقتی پیشنهاد برگزاری غرفه افغانستان در دومین جشن جهانی نوروز شد؛ وقت خواستم و با خود کلنجار میرفتم که اجرایی قبول کنم یا نه! من که مدتها بود از کارهای اجرایی فرار میکردم؛ پذیرفتن این کار افتادن در دام بدو بدو کار اجرایی بود و گرفتاری به گریزگاه!
مصاحبه یکی از مدیران غرفه افغانستان با ایرنا
نوروز يك فرصت طلايي است
تهران - كارشناس ارشد فرهنگي و مديرغرفه ي افغانستان درجشن جهاني'نوروز' گفت: جشن جهاني نوروز 1390 در تهران يك فرصت طلايي سياسي ، اقتصادي و فرهنگي براي همه ي كشورهاي شركت كننده در اين جشن بزرگ است.
آقای شوکت علی محمدي' روز دوشنبه ۸/۱/۱۳۹۰در گفت وگوي اختصاصي با خبرنگار فرهنگي ايرنا با اشاره به برگزاري دومين جشن جهاني نوروز در تهران اظهار داشت: نوروز در تاريخ و فرهنگ مشترك حوزه ي فرهنگي ايران باستان كه امروزه در كشورهاي مختلف منطقه برگزار مي شود ريشه دارد. وي افزود: ما يك روح مشترك در چند پيكر و نماينده ي كشورهاي مختلف با فرهنگ ها و زبان هاي مختلف هستم كه نماد آن نوروز است و ريشه در تاريخ مشترك حوزه ي فرهنگي كشورهاي فارسي زبان دارد.
وي تصريح كرد: جشن جهاني نوروز امسال (1390) يك فرصت طلايي است تا فرهنگ هاي مختلف ريشه هاي مشترك شان را پيدا كنند. 
بسم ا لله الرحمن الرحیم