نمایی ازقریهی قشنگ المیتوی جاغوری
نمایی ازقریهی قشنگ المیتوی جاغوری
نوشته شوکت علی محمدی
«آه قریه قشنگم!
چشمهی شفاف تر
از اشک چوپانان عاشق
و درختی مقدس ایستاده بر تیغهی کوه
شب که چراغ قریه «گل» می شود
خون از تن درخت «جرجر»/ بر خاک می ریزد
و زنان چشم به راه/ قلب های خوش را / با تار مویی از شاخه هایش می آویزند....
شب ها از اولین کوه/ پیر مردی به ستاره چینی می رود
تا سحر گاهان/ درخت/ لبریز از بغض گنجشکان گرسنه نباشد
سر کوه دیگر/عروسی گریان/ ماه را نهاده بر دامن/ عکس یک شیر بسته در زنجیر را/ بر آن گلدوزی می کند
و سومین کوه/ در بغض چوپانی گره خورده است/ که در پی گوسفندان گمشده/ سنگ به سنگ می شود
آه! قریهی قشنگم! با این همه/ خدا چقدر مهربان تر بود؛
اگر آوارگی نبود!»
قریه ی زیبا، سرسبز و پرطراوت «المیتو» یکی از روستا های بزرگ اولسوالی «جاغوری» از توابع ولایت باستانی غزنی است. «المیتو» در شمال مرکز جاغوری قرار دارد. همسایگانی که المیتو را چونان نگینی در میان گرفته عبارتند از؛ مرکز جاغوری (سنگماشه)؛ سبزچوب ( با کوتل قیچوغو و سرک مار پیچش)، و چهل باغتو (در جنوب)؛ تبرغنک خواجه علی، الودال، سیداحمد و کمرک(در شرق)؛ اولسوالی مالستان (در شمال)؛ پشین ( درغرب). «المیتو» یکی از قریه های مهم و استراتژیک، متصل و مشرف به مرکز جاغوری است. کوه بلند «جانمای» المیتو - که از کوه های بلند و مشرف به مرکز است – در قوام مرکز حاکمیت ها در جاغوری نقش مهمی داشته و دارد. فاصله بازار نوده المیتو تا بازار سنگماشه 25 کیلو متر است. «المیتو» از نظر جمعیت کمی و کیفی یکی از قطب های جاغوری به شمار است. این روستا حدود 2500 خانوار(خانوادهی گسترده) و 15000 نفر جمعیت دارد که حدود 80% مردانش باسوادند.
بسم ا لله الرحمن الرحیم