جاغوری یک

سفر بدیار سخی برای بنده بسیار جالب، جذاب، آموزنده و در عین حال امیدوار کننده بود. برایم جالب بود که در آنطرف کوتل سالنگ زندگی شبانه روزی جریان دارد. جالب بود که مردم آن طرف از امنیت نسبی برخوردار اند. شهر سخی نسبتا تمیز و روی نقشه بنا شده است. روضه مبارک در وسط این شهر همچون نگین از فیرزه میدرخشد و بر زیبایی شهر صد چندان افزوده است. خیابان های شهر نسبتا سالم و تمیز است. رفتگرها به صورت شبانه روزی مشغول رفت و روب شهر اند. جالب و جذاب آنکه شهر نسبتا قانون محور است! اینجا چراغ های ترافیک کاملا به روز و فعال است!!؟ جالبتر اینکه همگان آن را رعایت میکنند. حتی پیاده ها نیز با بردباری پشت چراغ سرخ انتظار میکشند تا سبز شود و بعد راه می افتند!!؟ جالب و جذاب بدان جهت که در شهر مولا ناخواسته نوعی ملت سازی صورت گرفته است، در بسیاری از محله ها مردم از اقوام گوناگون با چهره های مشخص، در کمال برادری کنار هم زندگی دارند. مثلا در محله نور خدا، در هر کوچه چند خانه از برادران تاجیک، چندخانه ازبیک، چند خانه هزاره و چند خانه ... کنار هم زندگی کاملا مسالمت آمیز دارند.

جالب اینکه هیچ گونه تعصب مذهبی هم وجود ندارد!؟ به جای آن نوعی احساس خودمانی و هم نوعی کامل وجود دارد!؟ شاهد بودم که حتی بچه های شیعه راحت به مساجد سنی برای آموزش قرآن میروند، جالب بود که میگفتند: جوانان سنی در مساجد شیعه در ایام عاشورا در عزاداری شرکت کرده سینه میزنند!؟ جالب تر آنکه زنهای محل کاملا با هم آغیلی دارند. هیچگونه بیگانگی و غریبی میان شان وجود ندارد و در مهمانی های هم شرکت دارند. شخصا شاهد بودم که در سردیولی دوست گرامی ام آقای جمعه ضمیری تقریبا نصف مردم نان خور از دیگر اقوام و از بردران سنی ما بودند!؟ 

همین اوضاع که برای مردم جنوب به یک رویا و آرزو می ماند خوشبخانه برای مردم دیار سخی کاملا به واقعیت بدل گشته است. به راستی مشاهده چنان اوضاعی برای من جنوبی ای امنیت نادیده، بیشتر به یک رویا شبیه بود تا به یک واقعیت!؟ بسیار خوشحال کننده بود و امیدوار کننده!! بارها آروز کردم ای کاش در تمام این سرزمین پر از غم مثل شهر مولا علی همپذیری رواج کامل یابد! یا حداقل مشق همگرایی رواج یابد!؟ ای کاش ای کاش ای کاش!!؟ گویا در این شهر همگی احساس امنیت میکنند یا شاید احساس شرم از سخی شاید ام احساس ترس از سخی!؟ می گفتند: اینجا حتی جرم و جنایت بسیار اندک است!!؟