جاغوری یک

 گل اَمّه! نکو وُیی، اَمّه تو کوتوبار استه

غم آلم ده سرشی اَمده و دل بیقرار استه

الا ای دختر لالِه مه تاکی می کنی وُیی

تو توغ کو هرکجا یک سوته ده سرمو تیار استه

**

بگو اَمّی! بگو اَمّی! کجا رفته اَتی جانم؟

دلم چوقرا و بی تابی مونه، ده انتظار استه

چیکه اَمّی صدای لولّی آبَی نمیایه؟

و دخترشی ده بین بِرنه، بی تاب بیرار استه

**

گل اَمّه! گل اَمّه! میان صندوق بسته

اَوال تازه و نو از بیرار نامدار استه

اَوال تازه، دم می گیره و  این ناله می خیزه:

«سر آتَی ده اینجی و تنش در چه دیار استه؟»

اَوال تازه یعنی ماخ آتی از سر بی تن

تن بی جان دختر شی که ده پایان کار استه!