ما می دانیم که بسیاری از مقامات بلند پایه کشورمان تابعیت دوگانه دارند اینها در کشورهای خارج یک شهروند عادی و گمنام  است اما به دلیل اینکه در افغانستان قحط الرجال است و در اثر بی کفایتی حاکمان گذشته افغانستان درکشورما کسی که دارای یک سواد استاندارد هم پایه شهروندان عادی دیگر کشورها باشد کمتر پیدا می شود واگرهم پیدا شود مرغ همایونی منتسب بودن به قوم و گروه سیاسی خاص نیز باید برسرش نشسته باشد تا به تاج وتخت وزارت و ریاست برسد. اما آن بخت بلندهای خارجی که روزگاری افغانستانی بوده اند واکنون عادی ترین شهروندان کشورهای خارج از کشور خاکی ما هستند اگریک روزی هوای پست و چوکی به سرشان بزند و برای اجلال نزول به افغانستان قدم رنجه نمایند و بلیط کابل راتهیه نمایند‌ در فرودگاه کابل به محض اینکه پای مبارک شان را به خاک کهنه افغانستان می گذارند از همانجا مستقیم بسوی یک چوکی لوکس در مقام  وزارت یا ریاست ویا یک مقام عالی دیگرهدایت داده می شوند!
همینجاست که پاسخ آن سوال همگانی را که آیا وزارت بهتر است یا تابعیت؟  و در افغانستان بر سرزبانهاست پیدا می کنیم که تابعیت بهتر است زیرا تابعیت اگر باشد وزارت هم به دنبالش می آید اما وزارت بدون تابعیت قایق خوشبختی شناور در دریای بی ساحل است که اگرروزی عمر آن به پایان برسد و طوفان زوال و سرنگونی آن وزیدن بگیرد دیگر چشم انداز ساحلی برای نجات به چشم نمی خورد و درست به همین خاطراست که غارتگران و مفسدین سرمایه های ملی به جای افغانستان در دوبی بلند منزل درست می کنند!
شاید مصاحبه اخیر عزيزالله لودين رئيس ادارۀ عالى مبازره عليه فسادادارى را که دو تاج تابعیت و ریاست هردو را برسر دارد در مورد فساد و غصب دهها ملیون دالری اسماعیل خان هرات که یک تاج وزارت انرژی و برق را بر سر دارد خوانده یا شنیده باشید.
زمزمه ها مبنی بر اینکه لودین پس از افشای فساد برخی  مفسدان بزرگ فرار کرده است وجود داشت و همین گمانه ها موجب شد که ایشان تاج تابعیت خارجی خودرا به رخ رسانه ها بکشد و به عنوان یک مقام بلند پایه دولتی افغانستان که پایه های مقامش تا آنجا قد می کشد که می تواند بر دیگر مقامها نظارت نماید،‌ به صراحت اعتراف می کند که : "بلى، من تابعيت امريکايى دارم و آن براى اينکه پاسپورت کشور ما در نزديک خانۀ خود قابل اعتبار نيست... اگر پاسپورت امريکايى نزدم نباشد، من نمى توانم در کنفرانس هاى بين المللى اشتراک کنم"

وقتی یک مقام رسمی بلند پایه دولتی در مورد اعتبار و جایگاه کشورش با این لحن سخن بگوید. این راز برملا می شود که حتی خود مقامات افغانستان نیز بر حاکمیت ملی و رسمیت و اقتدار دولت خود تردید دارند.

نبود اراده ای سیاسی برای محو فساد در افغانستان

لودین در بخش دیگر از سخنانش با خبرگزاریها از نبودن اراده ای سیاسی در افغانستان برای محو فساد و چپاول به صراحت  پرده برداشت به گزارش خبر گزاری پژواک، لودین درمورد گسترش روز افزون فساد گفت: "تا که ارادۀ قوى سياسى براى محو فساد ادارى در دولت به وجود نيايد، ناممکن است که فساد ادارى ختم گردد."

قرارگفتۀ وى، دوسيه هاى برخى زورمندان که اکنون در پست هاى مهم دولتى ايفاى وظيفه مى نمايند، نيز به څارنوالى محول شده؛ اما در مورد کدام اقدام صورت نگرفته است.

نامبرده اسامى زورمندان يادشده را نگرفت و گفت: "از اسمعيل خان که نام بردم، تا امروز رسانه ها رهايم نمى کنند؛ اگر نامهاى ديگران را بگيرم، چه حال خواهد شد؟"

 به گفتۀ وى، در افغانستان قانون فقط براى آنانى است که حمايت سياسى ضعيف دارند.

لودين، همچنان اين اظهارات را نيز رد نمود که گويا وى در کدام کشور خارجى پناه سياسى ميگيرد.

اما نامبرده علاوه نمود: "بلى، من تابعيت امريکايى دارم و آن براى اينکه پاسپورت کشور ما در نزديک خانۀ خود قابل اعتبار نيست... اگر پاسپورت امريکايى نزدم نباشد، من نمى توانم در کنفرانس هاى بين المللى اشتراک کنم."

کوتاه سخن اینکه در افغانستان امروز ما با سرازیر شدن قریب به صد ملیارد دالر کمک جهانی و فراهم شدن فرصتهای طلایی و تاریخی اما با وجود فساد گسترده اداری و قوم بازی، نسبت به هزینه های سرشار و فرصتهای استثنایی پیش آمده پیشرفت قابل ملاحظه ای مشاهده نمی شود. بلکه فساد تا حدی عمیق و خطرناک شده است که برخی نویسندگان و فرهنگیان افغانستان که دغدغه ای ملت و وطن خودرا دارند می نویسند:

فساد گسترده ای اداری در افغانستان به سرحد فاجعه رسیده است و اگر مهار نشود به فروپاشی و نابودی افغانستان منجر خواهد شد!