کنفرانس دو روزه (٢٠ و ٢١ مى= ٣١ ثور و ١جوزا) شیکاگو، با تاکید برادامۀ همکاریها با افغانستان پايان يافت و سران ٦٠ کشور و سازمان بين المللى، با تاکيد برادامۀ حمايتها از افغانستان؛ فیصله کردند که پروسۀ انتقال مسوولیت های امنیت از نیروهای خارجی، تا نیمه های سال ٢٠١٣ تکمیل گردد و پس از آن، تمامی عملیاتهای جنگی مستقلاً توسط نیروهای افغان انجام شود.
درين کنفرانس، علاوه برموضوعات دیگر؛ روی سه موضوع مهم مربوط به افغانستان شامل: "نقش ناتو و آیساف بعد از سال ٢٠١٤؛ تصویب هزینۀ سالانه ٤،١ میلییارد دالر برای نیروهای ملی افغانستان؛ و راه های حفظ دستاوردهای ده سال گذشته جامعۀ جهانی و دولت افغانستان" بحث شد و در پایان، اعلامیه ای نيز صادر گرديد.
این کنفرانس، علیرغم تبلیغاتی که از قبل شده و امیدهای زیادی را برانگیخته بود؛ دستاورد چشمگير و تازه اى نداشت و در نتیجه، همان فیصلۀ ماه گذشتۀ وزرای دفاع و خارجۀ کشورهای عضو ناتو در بروکسل را صحه گذاشت و به نظر برخی صاحبنظران، کمپایني برای اوباما در شهر زادگاهش، بيش نبود.
در اعلامیۀ پایانی این کنفرانس، برختم ماموریت ناتو و آیساف در ٢٠١٤ ، تاکید به عمل آمد و گفته شد که پس از آن، ماموریت جدید ناتو در افغانستان به شکل جدید (غیرنظامی و بیشتر متمرکز بر آموزش بهتر نیروهای ملی) آغاز خواهد شد و امریکا و ناتو، افغانستان را تنها نخواهند گذاشت و اجازه نخواهند داد که این کشور، بار دیگر به لانۀ طالب و تروریزم تبديل شود.
در اعلامیۀ کنفرانس، تصمیم گيرى در مورد کاهش نیروهای امنیتی، به دولت افغانستان و با مشورت جامعۀ جهانی محول شده و از مجموع نیروهای ملی افغانستان که تا پایان سال جاری به ٣٢٥ هزار تن میرسد؛ ٩٥ هزار تن کاهش یافته و به ٢٣٠ هزار سرباز تثبیت میشود و برای این تعداد نیرو، سالانه ٤،١ میلیارد دالر از سوی امریکا و کشورهای همکار، پرداخت میگردد.

برخی کشورهايی همچون آسترالیا؛ اعطای ٣٠٠میلیون دالر، ( طی سه سال سالانه ١٠٠ میلیون)؛ آلمان سالانه ١٩٠ میلیون دالر؛ ناروی ١٥٠ میلیون دالر؛ بریتانیا حدود ١١٠ میلیون دالر؛ و پاکستان ٢٠ میلیون دالر کمک را، تاکنون اعلام کرده اند و بقیه کشورهای همکار نیز طی دوسال آینده، سهم خود را در تامين مبلغ مورد نیاز، اعلام میکنند.
در اعلاميۀ شيکاگو، تذکر رفته که افغانستان بايد در سال ٢٠١٥ از مبالغ مذکور، ٥٠٠ ميليون دالر را بپردازد؛ و با افزايش سالانۀ عوايد دولت، جامعۀ جهانى کمکهاى خود را تا سال ٢٠٢٤ کاهش خواهد داد و دولت افغانستان، توان پرداخت تمام مصارف نيروهاى نظامى خود را خواهد يافت.
اوباما رییس جمهورامریکا، در سخنان افتتاحيۀ خويش، کنفرانس شیکاگو را موفق خواند و ضمن ارزیابی مثبت پروسۀ انتقال مسئولیت های امنیتی به نیروهای افغان، حضور درازمدت نیروهایش در افغانستان را مفید به حال افغانها و امریکا ندانست و تاکید کرد که ناتو و امریکا، افغانستان را پس از ٢٠١٤ تنها نمیگذارند.
ریيس جمهور امریکا، آیندۀ افغانستان را آميخته با مشکلات خواند و وعده داد که نهایتاً بر مشکلات فایق آمده و هدف خود مبنی بر ایجاد يک افغانستان با ثبات را به دست خواهند آورد. وی تاکید کرد که میخواهیم نبرد درافغانستان را مسوولانه پایان دهیم و هیچ خلائی نگذاریم که طالب و تروریزم بتوانند بار دیگر در افغانستان به قدرت برسند.
اوباما همچنان حکومتداری خوب را نیز به مقامات افغان يادآورى کرد و پیشرفت نیروهای امنیتی افغان را ستود؛ امنيت جهان را مرتبط به امنيت افغانستان دانست و بر "ختم جنگ در افغانستان برای همیشه" تاکید کرد و با اشاره به نقش مثبت پاکستان در تامین صلح در افغانستان، همگامی با جامعۀ جهانی را به پاکستان گوشزد کرد.
تکيۀ اوباما بر حکومتداری خوب در افغانستان و عدم اعلام مبالغ مشخص کمک از سوى اکثر کشورهای شرکت کننده در کنفرانس؛ در واقع هشدار ناگفته يى است به مقامات دولت افغانستان، که اگر فساد موجود از میان نرود و دولت نتواند این مهارگسیختگی مطلق فساد را کنترول کند و شفافیت در نظام اداری و مالی، به وجود نیارد؛ ادامۀ کمکها قطع خواهد شد و جامعۀ جهانی ناگزیر، گزینۀ دیگری برای بیرونرفت از بن بست خونین جاری در افغانستان را جستجو خواهند کرد.

گذشته از مسایل جنبی و تشهیری؛ پیام مهمی که از کنفرانس شیکاگو میتوان گرفت؛ اینکه افغانستان در اولویت های امنیتی جهان قرارداشته، علاقمندی و توجه جامعۀ جهانى و ناتو به افغانستان، کاهش نيافته، و تعهدات تازۀ کشورهای عضو ناتو مبنی برحمایت و مساعدت افغانستان الی سال ٢٠٢٤ و نظارت و تقویت نیروهای مدافع ملی، ارادۀ دنیا و مردم افغانستان را نسبت به آیندۀ آمیخته با صلح و ثبات، برمى انگيزد.
تکرار شرایط قبلی (تن دادن به قانون اساسی افغانستان و قبولی ارزشهای همچون دموکراسی، جامعۀ مدنی، حقوق بشر، آزادی بیان و...) برای مصالحه با مخالفین مسلح، دراین کنفرانس؛ به معنای عدم سازش و مذاکره با آنهاست و رهبران ناتو و ایالات متحدۀ امریکا، با صراحت از ادامۀ جنگ با دشمنان صلح و ثبات افغانستان سخن گفته؛ اما این جنگ متفاوت از گذشته بوده و آنها منبعد، به جای مواجهۀ مستقیم با مخالفین مسلح، این نبرد را توسط نیروهای افغان ادامه خواهند داد.
در یک مقایسۀ کوتاه میان اجلاس شیکاگو در آغاز دهۀ ديگر و اجلاس بن اول در ده سال قبل، میتوان گفت که با بن اول، در سايۀ حضور و عمل مستقیم امریکا و جامعۀ جهانی، افغانستان یازده سال به سوی دموکراسی، عدالت، و برابری حرکت کرد؛ و اینک ده سال دیگر تا ٢٠٢٤ را در شعاع نظارت و مشورت امريکا و ناتو؛ به سوی استقلال، آزادی، آبادی، و نظام عاری از فساد و وابستگی، پيش خواهد رفت.

هرچند رهبران ناتو بالاتفاق تاکيد ميکنند که با توانمندسازى نيروهاى امنيتى افغان؛ ماموریت نيروهاى خودرا تا سال ٢٠١٤ به پایان میرسانند و افغانستان را تنها نمی گذارند و اجازه نمیدهند که مردم افغانستان، در انبوهی از مشکلات امنیتی، چالشهای سیاسی، خلأهای اقتصادی و دخالت های خارجی، تنها بمانند و خاک افغانستان، بار دیگر جولانگاه طالب و تروریزم شود و دستاوردهای ده سالۀ دموکراسی، قربانی حجریت و خشونت امارت القاعده گردد.
اما تجربۀ ده سال گذشته نشان داده است که اگر بیم بی پنجاه و دو، بالای سر طالب و تروریزم نباشد و نیروهای خارجی منحیث مشت پس سر، برای قوای مسلح افغانستان سنگر شکنی نکند، نیروهای امنیتی افغانستان، با سلاح و تجهیزات ناکافی در نبود قوای هوایی کوبنده و فعال و فقدان توپخانۀ قوى و نیرومند، نمیتواند حریف مهاجمین دست پروردۀ "آی اس آی" شود و از نظام سیاسی و تمامیت ارضی کشور محافظت کند.
بخصوص که مخالفین مسلح در نیروهای اردو و امنیت ملی نفوذ نموده و در نبود نیروهای بین المللی حافظ صلح، میتوانند با انگیزه های قومی، منطقوی و گروهی، اختلافات داخلی را دامن بزنند و قوای مسلح افغانستان را از درون متلاشی کنند؛ چیزی که حتی با وجود نیروهای خارجی، بارها تکرار شده و افرادی از اردو و پولیس ملی، بر خارجی ها آتش گشوده و تا کنون ده ها تن را کشته و مجروح کرده اند!